De kou in mijzelf liefhebben

• Karin Trieling

Nu de herfst zijn intrede doet merk ik dat mijn lichaam naar manieren zoekt om met kou om te gaan. Er stroomt oosters bloed door mijn aderen bedenk ik me. Ben ik daarom gevoelig voor kou? De trui en een warme jas voor buiten worden weer uit de kast gehaald en de verwarming een graadje hoger gezet. Voelen in hoeverre ik het nodig heb om me warm genoeg te kleden en ook niet te warm. In beweging blijven, goed eten.

Mijn lichaam kent hitte, mijn lichaam kent kou. Kou verkrampt, bevriest. Ik ga minder voelen en raak mijn natuurlijke staat van ontspanning kwijt. Dan is er ook de emotionele kou, een koude blik en op zijn ergst de eenzame kou van verlorenheid en verwaarlozing. Als ik heel erg schrik of als er onverwachts iets op me af komt kan ik zomaar in bevriezing raken.

In het traject van Heart & Sexuality ben ik me meer bewust geworden van de bevrorenheid in mezelf. Ik ben in mezelf gaan onderzoeken hoe de bevriezing zich in mijn systeem heeft vastgezet. Wat zijn het voor patronen? En vooral wat kan ik doen om dit gebied dat zich vastgezet heeft, weer kan gaan stromen en kan meebewegen. Hoe kan ik mezelf troosten? Hoe kan ik in verbinding met mijn hart en mijn bekken blijven en om een liefdevolle bedding vragen bij een ander, als ik er zelf nog niet uit kom?

Ik merk dat er behoorlijk wat zelfafwijzing en veroordeling is naar de bevrorenheid in mijzelf. Leren dat bevriezing een natuurlijke reactie is van mijn lichaam, ontbrak in de opvoeding die ik als kind genoten heb. Daardoor is zelfveroordeling van mijn bevriezing constant aanwezig geweest.

Hoe leer ik omgaan met bevriezing? Ik merk dat mijn systeem tijd en vertraging nodig heeft. Liefde en geduld. Mezelf leren dragen. Als mijn lichaam en ratio het niet meer onprettig vinden om te bevriezen, kan ik de functie ervan benutten: meebewegen met de situatie. Soepelheid en flexibiliteit ontwikkelen.

In levensbedreigende situaties kan meebewegen levensreddend zijn. Veel mensen weten niet dat bevriezing een natuurlijk overlevingsmechanisme is als ze te maken hebben met een situatie die te veel of overweldigend is. Zij veroordelen zichzelf om het feit dat ze niets hebben gedaan en lopen vervolgens vast in het verwerkingsproces.

Bevrorenheid schakelt alles uit. Ik voel niets meer, ik beweeg niet meer, alles stagneert en stopt. Het doet zich voor in situaties die overweldigend zijn en is voelbaar als onmacht en machteloosheid. Door te onderzoeken begint er meer ruimte te komen in mij.  Als ik opnieuw mijn bevriezingsreactie kan voelen en doorleven kan de verwerking ervan gaan plaatsvinden.

Bevriezing is eigenlijk een inschakeling van zo ongeveer iedere spiervezel in het hele lijf. Er vanaf willen en mijzelf uitschakelen is niet de juiste weg. Teruggaan naar de situatie, hoe traumatisch deze ook was, om vervolgens de lichamelijke reactie op die herinnering te ervaren, is de sleutel om te gaan voelen en tot verwerking te komen. Dit vraagt om in kleine stapjes te vertragen. Ontdooien vraagt tijd. Heb vooral geen oordeel over het (niet-) handelen maar wees bewust van de lichamelijke reactie.

Dus : ik merk dat ik bevries en blijkbaar moet ik op dit moment flexibel meebewegen.

Als dan gevoelens van angst, boosheid of verdriet zich aandienen en deze functioneel ingezet kunnen worden, kan ik gezonde grenzen aangeven en autonoom omgaan met de situatie. Overleven wordt Leven.