Ontkramping

ontkramping

[et_pb_section fb_built=”1″ _builder_version=”4.7.4″ _module_preset=”default”][et_pb_row _builder_version=”4.7.4″ _module_preset=”default”][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”4.7.4″ _module_preset=”default”][et_pb_text _builder_version=”4.7.4″ _module_preset=”default”]

– Sjaak Overbeeke

Eigenlijk gaat ons werk over ontkramping:  dat woord viel me laatst binnen. Ook al is het geen officieel Nederlandse woord, het beschrijft toch precies hoe ik het zelf ervaar: het losmaken, stap voor stap van soms heel diepe spierspanningen die tijdens ons leven in ons lichaam zijn gaan zitten. Ik ken het mechanisme zelf goed…. Als baby, vertelde mijn moeder mij eens, had ik al voortdurend de neiging om me te overstrekken, waarbij ik mijn rug hol en mijn hoofd achterover trok. Het schijnt nogal eens bij baby’s voor te komen, begreep ik later en er kunnen allerlei oorzaken aan ten grondslag liggen. Ik herinner me hoe ik ook als kind insliep met mijn rug hol getrokken en mijn hoofd naar achter. Als kleuter al stond ik ’s nachts soms bij mijn ouders aan bed omdat ik niet kon slapen vanwege zogenoemde ‘restless legs’; de holle rug beknelde de zenuwbanen die naar mijn benen liepen. Wat een spanning al in dat lijf…

Jong lichaam
Terugkijkend ervaar ik mijn kindertijd in de basis desalniettemin als veilig: mijn ouders gaven me alle ruimte om me te ontwikkelen;  ik had gewoon niet zo in de gaten dat mijn sterke behoefte aan zelfstandigheid ook te maken had met het beperkte vermogen van mijn ouders om emotioneel uit te reiken. Als student zat ik met mijn onderbenen diep onder mijn stoel gekruist of met wippende voeten te studeren. Ik las voor het slapen in bed, ook weer met die rug helemaal hol en mijn hoofd naar achteren, mijn oogbollen omhoog gedraaid. Allemaal in zo’n jong lichaam, al die gevoelens, angsten, onzekerheden, waar ik me niet bewust van was, die ik niet aankon, niet aandurfde.

Acrobatiek
Toch zat ik ook op sport, ik deed aan acrobatiek. Ik kon gemakkelijk met gestrekte knieën mijn voeten aanraken, ik kon in een dubbele lotus op de grond kon zitten of de ploeg doen. Ik voelde me vitaal, er was niks aan de hand….Lichaamswerk maakte me bewust van al die spanningen, van hoe ik mij staande en erboven probeerde te houden. Hoe ik mijn onderlijf letterlijk ondergeschikt maakte en eigenlijk afknelde en hoe ik spanning hield op de spieren die mijn bovenbenen met mijn onderlijf verbonden.  Ik was onzeker over mijn seksualiteit en de emoties die daarmee verbonden waren.

Het eindigde uiteindelijk allemaal op latere leeftijd in een flinke hernia-operatie: de onderste lumbaal wervels waren flink dicht gaan zitten. Het heeft jaren geduurd om mijn ‘restless legs’ te overwinnen, de sartorius en pectineus te kunnen loslaten en de hele voorkant van mijn bekkengebied als vitaal te ervaren.

Licht en lucht
Nu ben ik 63. Ik moet nu moeite doen om met gestrekte knieën mijn voeten aan te raken; de ploeg en de dubbele lotus lukken me niet meer. Maar als ik in bed lig hoef ik niet langer piekerend mijn oogspieren aan te spannen en mijn hoofd kan ik als een verzwaarde leren bal op het kussen laten rusten. Mijn hele bekkengebied is een levende aanwezige plek – en wat een openbaring was het toen ik langzamerhand (een aantal jaar geleden) mijn benen gewoon als zware gewichten op het matras begon te ervaren. Geen enkel mens komt zonder spanning het leven door, leren wij als docenten bij Bodymind altijd aan onze studenten. En ik kijk met verwondering terug op de weg van mijn eigen lichaam. Hoe ik, waar ons lichaam de neiging kan hebben om zich te verdichten, het mij gelukt is om juist meer licht en lucht te creëren in mijn hoofd en mijn lijf. En hoe ik die ervaring mag doorgeven, aan studenten en cliënten.

Gisteren appte een jonge cliënt, die al veel spierspanning in haar lichaam vertoonde, de dag nadat we een ademsessie gedaan hadden: “Het is zo bizar hoe ik me nu voel en het verschil is zo groot! Het was alsof de zon al drie jaar niet meer scheen en nu… dank je wel!!!” Wat fijn dat mensen tegenwoordig al zo jong deze weg kunnen opgaan, om zich te openen, te ontkrampen en steeds opgeluchter adem te halen. Het maakt de weg die ik daar zelf in afgelegd dierbaar en kostbaar.

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

praktische info

De datum voor deze training is nog onbekend. Heb je belangstelling? Laat het ons weten! Meld je ook aan voor onze Bodymind Magazine om op de hoogte te blijven!

    Laat ons weten dat je belangstelling hebt!









    Scroll naar boven