Paspoort des levens

[et_pb_section fb_built=”1″ _builder_version=”4.8.2″ _module_preset=”default” min_height=”883px” custom_padding=”0px|||||”][et_pb_row _builder_version=”4.8.2″ _module_preset=”default” min_height=”716px” custom_margin=”|auto|-86px|auto||” custom_padding=”||0px|||”][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”4.8.2″ _module_preset=”default”][et_pb_text _builder_version=”4.8.2″ _module_preset=”default” hover_enabled=”0″ sticky_enabled=”0″]

– Sjaak Overbeeke

Een paar weken geleden verschenen tegelijkertijd in Trouw en in de Volkskrant kritische artikelen over de DSM, het diagnostisch handboek voor de psychologie en psychiatrie. De diagnoses zouden te onzuiver zijn, er zou niet naar de ‘hele mens’ gekeken worden, en de kritiek vanuit de beroepsgroep zèlf zou te breed zijn.

Nu zou het heel gemakkelijk zijn om vanuit ons veld en oogpunt met die kritiek mee te bewegen. Toch is het belangrijk om te beseffen dat, wanneer we onze noemer ‘complementaire zorg’ serieus willen nemen, we ons ook complementair zouden moeten opstellen naast de reguliere zorg. Het is niet zinvol om hier meteen een competitieve houding in aan te nemen.
De DSM biedt namelijk een goede basis voor nader onderzoek bij psychische aandoeningen. Het gaat verder dan individuele gevallen. Ook biedt het een stramien op basis waarvan verzekeraars vergoeding willen en kunnen geven.

Kritische blik
Er bestaat ook zo’n handboek voor lichamelijke aandoeningen. Ook deze wordt wereldwijd gebruikt om mee te diagnosticeren, genaamd de ICD-10: de International Classification of Diseases. Het is opmerkelijk dat deze, in tegenstelling tot de DSM, niet doorgaans wordt aangepakt als toonbeeld van ‘falende medische diagnostiek en behandeling’.

Natuurlijk blijft het belangrijk om met een kritische blik naar het omgaan met psychische diagnoses te blijven kijken. Een diagnose gaat namelijk alléén over de symptomen. Het gaat niet over de patiënt zelf, diens systeem, de omstandigheden waaronder hij/zij leeft of de mogelijke oorzaken van de aandoening.

Een complementaire kijk
Ik denk in dat verband vaak aan een opmerking van Alain de Botton, de grondlegger van de School of Life. In zijn boek “Weg van liefde” schrijft hij dat wij eigenlijk allemaal een ‘levenspaspoort’ zouden moeten hebben. Daar zou dan in staan ‘waar we zijn’ en ‘waar we zijn geweest’ in ons leven, bijna net als in een reispaspoort. Er zou van alles in kunnen staan over wat ons heeft gemaakt tot wie we zijn. Het zou alles wat we hebben meegemaakt in ons leven kunnen bevatten. De heftige en mooie dingen. Maar ook onze angsten en onvolkomenheden. Behoeftes, littekens, krachten en inzichten.

Zo’n ‘levenspaspoort’ zou ons een hoop zelfinzicht kunnen geven. Maar het zou ook onze relaties -die we dit paspoort toevertrouwen- kunnen helpen inzicht in ons te krijgen. Stel je toch eens voor hoe het zou zijn wanneer je als ultiem toonbeeld van vertrouwen in elkaar dat paspoort met iemand uitwisselt en kan zeggen: “Nu begrijp ik waar jij allemaal bent geweest. Zie je waar ik allemaal ben geweest? Wil je met mij op doorreis? Wil je.. met mij?”

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]