Verbonden eigenheid

• Lucas van Gool

Maandag 14 en dinsdag 15 september jl. hadden we als docenten team onze jaarlijkse heidagen. Twee dagen om met elkaar te verbinden, te overleggen, te sparren en allerlei andere zaken als team af te kaarten. Zeker in deze Corona-tijd meer dan noodzakelijk. Wat een prachtig team hebben we, en, wat is dit toch nieuw voor mij. Als docent, therapeut en groepsleider ben ik erg bekend met de dingen op mijn eigen manier doen. Los van anderen, op mezelf en niet gehinderd door enige vorm van feedback. Maar hoe dit team werkt  is  zo nieuw en anders dan ik gewend ben. Het opent een nieuwe deur naar wat samen werken is.
En het doet me in vogelvlucht terugkijken op mijn relatie met ‘samen’.  Mijn ‘samen’ werd vooral gekleurd door het in mij zeer sterk vertegenwoordigd opgetilde perspectief (lol).  ‘Samen’ was voor mij, zeker in mijn militaire loopbaan “als jullie doen wat ik zeg, dan zijn we samen”. Een ‘samen’ dat zich nog heeft voortgezet in de eerste jaren van LFF. ‘Samen’ is “als jullie doen wat ik aanbied als programma”.
Hierna kwam er een nog andere ‘samen’; toen mijn lief Helene haar plek in nam binnen het bedrijf.
Een tot op de dag van vandaag intense en super leerzame tijd. ‘Samen’ werd; “Helene heeft ook een mening en wil meer uitleg”. En vanuit “dat doen we gewoon zo, begrijp je dat dan niet” kwam er via diverse lagen van conflict en herdefiniëren, meer nuance, meer afstemming en vooral meer verbondenheid. En steeds liep mee, de angst om mijn eigen manier kwijt te raken. Steeds weer kwam de opgetilde overleving er tussen door fietsen en verstoorde het samen.
In de 10 jaar samen met Helene in ons bedrijf heb ik heel veel geleerd over samen zijn, samen leven, samen werken, samen opvoeden, en heb ik geleerd dat er een ander samen kan zijn dan “jij doet wat ik zeg”.
Namelijk de ander is uniek en anders en heeft een verschil; dat verschil mag er zijn en met elkaar vinden we een weg die ons beiden past, of een weg waarin een van twee de leiding neemt, en groeien we meer en meer in verbinding en eigenheid. En nu kom ik bij een volgend samen, samen met het BMO docenten team. Aan het einde van de heidagen stonden we bij elkaar en lieten we ons lichaam, in verbinding, spreken. En bij mij werd er eerst een beweging weg voelbaar, en beweging weg uit het samen, een beweging die werd ingezet vanuit de opgetilde overleving en angst. Vervolgens werd duidelijk dat er ruimte moet kunnen zijn dat ik ook klein en kwetsbaar en falend mag zijn en dat er steun is.
En ook dat er in mijn rol als docent ruimte nodig is voor mijn eigenheid. Ik heb geen puur BMO Integrated Psychotherapy (IP) DNA, ik kom uit een andere traditie, en die brengt een nieuwe kleur met zich mee. Dit alles werd ontvangen, dit alles werd herkend en erkent door de collega’s in het team. En zo ontvouwt zich een nieuw ‘samen’, een samen waarin er ook ruimte is voor mijn kleine en kwetsbare deel en mijn eigenheid binnen BMO IP, waarin ik mijn meer en meer verbind met het BMO DNA.
Wat een rijkdom om samen met mijn collega’s het nieuwe jaar van de opleiding IP vorm te mogen geven.
Ik heb er zin in.